Laatst was ik in het theater bij Rutger Bregman, historicus en schrijver, die het boek ‘De meeste mensen deugen’ heeft geschreven. De titel van het boek is al interessant op zich. Het roept wellicht ook meteen de keerzijde op. Wat we kennen doorgaans ook de andere kant. Maar…wat als we daar nu eens van uitgaan? Als er iets gebeurt, ga ik in eerste instantie uit van de goede bedoelingen van iemand.
Ik ben mezelf ervan bewust dat alles wat ik meemaak een eigen inkleuring is van hoe ik naar de wereld kijk. Ik zeg weleens ‘alles is neutraal, het is de betekenis die we er zelf aan geven’. Want mijn normen en waarden, mijn gezin van herkomst, ervaringen op scholen waar ik op heb gezeten, banen die ik heb gehad, vrienden die ik heb ontmoet…dat alles heeft mij gevormd in mijn manier van kijken naar de wereld.
Dus hoe we nu kijken kan zomaar aan verandering onderhevig zijn. Omdat we iets meemaken waardoor ons beeld over iets of iemand verandert. Je kent het vast wel; iemand komt de ruimte binnen en je hebt direct een mening over iemand, misschien zelfs wel een klacht. En als je diegene beter leert kennen kan het zomaar zo zijn dat je je beeld bijstelt. Diegene is dezelfde, alleen jij hebt daarvan iets anders gemaakt van binnen.
Zo werd ik ook getriggerd door het college van Rutger Bregman. Want hij zegt dat mensen van nature het goede willen doen, aardig zijn, compassie tonen. Stel nou dat we die bril eens opzetten als directie, leiders van organisaties, collega’s onderling…wat betekent dit dan voor de keuzes die we in de organisatie maken? Als we mensen verantwoordelijkheid geven? Leiden vanuit vertrouwen…maar dan echt. In plaats van alles onder controle willen houden. Want stel toch dat iemand er met de pet naar gooit, dan wil ik dat afgehecht hebben. Ik gun organisaties deze bril van kijken. Zet hem eens een week op en zie en hoor wat dit je brengt. Er is meer dan je nu voor mogelijk houdt.
2020 Marieke van Beek